Poesia trovadoresca

Trovadores

A poesia trovadoresca, ou poesia galaico-portuguesa, subdivide-se em três categorias: cantigas de amigo, cantigas de amor e cantigas de escárnio e maldizer. Chegaram até nós três colectâneas de poesias: o Cancioneiro da Vaticana, o Cancioneiro da Biblioteca Nacional e o Cancioneiro da Ajuda, todos eles contendo composições que vão do século XII ao século XIV. Os trovadores mais famosos foram o rei Afonso X de Castela e o rei D. Dinis de Portugal.

Outras páginas sobre a poesia trovadoresca:

  • A Poesia Trovadoresca (programa)



    CANTIGAS DE AMIGO

    Ondas do mar de Vigo,
    se vistes meu amigo!
    E ai Deus, se verrá cedo!

    Ondas do mar levado,
    se vistes meu amado!
    E ai Deus, se verrá cedo!

    Se vistes meu amigo,
    o por que eu sospiro!
    E ai Deus, se verrá cedo!

    Se vistes meu amado,
    por que hei gran cuidado!
    E ai Deus, se verrá cedo!

    Martin Codax, CV 884, CBN 1227



    Pois nossas madres van a San Simon
    de Val de Prados candeas queimar,
    nós, as meninhas, punhemos de andar
    con nossas madres, e elas enton
    queimen candeas por nós e por si
    e nós, meninhas, bailaremos i.

    Nossos amigos todos  lá irán
    por nos veer, e andaremos nós
    bailando ante eles, fremosas en cós,
    e nossas madres, pois que alá van,
    queimen candeas por nós e por si
    e nós, meninhas, bailaremos i.

    Nossos amigos irán por cousir
    como bailamos, e podem veer
    bailar moças de bon parecer,
    e nossas madres pois lá  queren ir,
    queimen candeas por nós e por si
    e nós, meninhas, bailaremos i.

    Pero de Viviãez, CV 336, CBN 698



    CANTIGAS DE AMOR

    Quer'eu em maneira de proençal
    fazer agora un cantar d'amor,
    e querrei muit'i loar mia senhor
    a que prez nen fremusura non fal,
    nen bondade; e mais vos direi en:
    tanto a fez Deus comprida de ben
    que mais que todas las do mundo val.

    Ca mia senhor quiso Deus fazer tal,
    quando a faz, que a fez sabedor
    de todo ben e de mui gran valor,
    e con todo est'é mui comunal
    ali u deve; er deu-lhi bon sen,
    e des i non lhi fez pouco de ben,
    quando non quis que lh'outra foss'igual.

    Ca en mia senhor nunca Deus pôs mal,
    mais pôs i prez e beldad'e loor
    e falar mui ben, e riir melhor
    que outra molher; des i é leal
    muit', e por esto non sei oj'eu quen
    possa compridamente no seu ben
    falar, ca non á, tra-lo seu ben, al.

    El-Rei D. Dinis, CV 123, CBN 485


    Proençaes soen mui ben trobar
    e dizen eles que é con amor;
    mais os que troban no tempo da frol
    e non en outro, sei eu ben que non
    an tan gran coita no seu coraçon
    qual m'eu por mha senhor vejo levar.

    Pero que troban e saben loar
    sas senhores o mais e o melhor
    que eles poden, soõ sabedor
    que os que troban quand'a frol sazon
    á, e non ante, se Deus mi perdon,
    non an tal coita qual eu ei sen par.

    Ca os que troban e que s'alegrar
    van eno tempo que ten a color
    a frol consigu', e, tanto que se for
    aquel tempo, logu'en trobar razon
    non an, non viven [en] qual perdiçon
    oj'eu vivo, que pois m'á-de matar.

    El-Rei D. Dinis, CV 127, CBN 489



    CANTIGAS DE ESCÁRNIO E MALDIZER

    Foi um dia Lopo jograr
    a casa duü infançon cantar,
    e mandou-lhe ele por don dar
    três couces na garganta,
    e foi-lhe escasso, a meu cuidar,
    segundo como el canta

    Escasso foi o infançon
    en seus couces partir' enton,
    ca non deu a Lopo enton
    mais de três na garganta,
    e mais merece o jograron,
    segundo como el canta.

    Martin Soarez, CV 974


    Ai, dona fea, foste-vos queixar
    que vos nunca louv'en [o] meu cantar;
    mais ora quero fazer um cantar
    en que vos loarei toda via;
    e vedes como vos quero loar:
    dona fea, velha e sandia!

    Dona fea, se Deus me perdon,
    pois avedes [a] tan gran coraçon
    que vos eu loe, en esta razon
    vos quero já loar toda via;
    e vedes qual será a loaçon:
    dona fea, velha e sandia!

    Dona fea, nunca vos eu loei
    en meu trobar, pero muito trobei;
    mais ora já un bon cantar farei,
    en que vos loarei toda via;
    e direi-vos como vos loarei:
    dona fea, velha e sandia!

    Joan Garcia de Guilhade, CV 1097, CBN 1486


    Roi Queimado morreu con amor
    en seus cantares, par Sancta Maria,
    por Da dona que gran ben queria:
    e, por se meter por mais trobador,
    porque lhe ela non quis ben fazer,
    feze-s'el en seus cantares morrer,
    mais resurgiu depois ao tercer dia!

    Esto fez el por üa sa senhor
    que quer gran ben, e mais vos en diria:
    por que cuida que faz i maestria,
    enos cantares que faz, á sabor
    de morrer i e des i d'ar viver;
    esto faz el que x'o pode fazer,
    mais outr'omem per ren' nono faria.

    E non á já de sa morte pavor,
    senon sa morte mais la temeria,
    mais sabe ben, per sa sabedoria,
    que viverá, des quando morto for,
    e faz-[s'] en seu cantar morte prender,
    des i ar vive: vedes que poder
    que lhi Deus deu, mais que non cuidaria.

    E, se mi Deus a mim desse poder
    qual oj'el á, pois morrer, de viver,
    já mais morte nunca temeria.

    Pero Garcia Burgalês, CV 988, CBN 1380

    Voltar à página inicial